Arkitektura Neoklasikoa

Neoklasizismoa jaio zen baldintza batzuei esker. Momentu honetan Antzinate klasikoa aurkitu zen. Gainera, estatuak akademiak sortuz ituen klasizismoa norma bihurtzeko. Honetaz gain, forma barrokoak agortuak zeuden.

Arkitektura neoklasikoa Antzinateko estiloak berreskuratu nahi zituen. Momentu hau ber egorenera iritsi zin XIX. mendearen hasieran eta artea azalerako formaz betetzen da.

Arkitektura neoklasikoaren ezaugarriak dira:

· Tamaina kolosal aizan daiteke, dekorazioarekiko zaletasunaz eta materiala aberatsez.
· Bilakaera Antzinateko estilo guztiak hartzen ditu, Grezia, Erroma, Paleokristaua eta Berpizkundea.
· Joera klasikoak forma neurtuta nahi dituzten arkitektoengan forma estereometrikoak erabiltzen dira, kuboak, esferak, zilindroa keta piramidez. Bolumen guztiak masiboak dira. · Gehien erabiltzen den ordena doriarra da, non zutabeak garrantzi handia hartzen duen eta frontoiak toki guztietan agertzen dira.
· Erromatik espazioko kontzeptua hartzen dute, kupuletan arreta berezia jartzen. Eraikuntzen barruko espazioa oso ordenatua izaten da kanpoan bolumen handiak nagusitzen diren bitartean.
· Nahiago izaten dute kopiatzea berritzea baino eta eraikuntzek orden eta autoritateko itxura ematen dute.
· Elementu berriena tenplu grekoa eliza kristaura aplikatzean datza.

Arkitekto famatuak dira Soufflot Frantzian eta Wren Ingalaterran.

Espainia
XVIII. mendeko bigarren partean forma arkitektonikoak depuratzeko aparteko ahalegina egiten da. Lan hau akademiek zuzendu zuten, haien artean garrantzitsuena izaten San Fernandokoa.

Artista garrantzitsuenak dira:
· Ventura Rodriguez: eklektizismo nabariarekin lan egin zuen.
· Sabatini: forma klasikoak sendotu ziren berarekin.
· Juan de Villanueva: arrazoiko arkitekturarekin lotutako artista bakarra da. Beste lanen artean Pradoko Museoa egin zuen harria eta adreilua konbinatuz, monumentalitate klasikoa, bere garaiko modernitatea eta funtzionalitatea elkartuz. Bere estiloa XIX. mendeko lehenengo erdialdean mantendu zen.